Bu hayatta biz insanlar bir şeylerin hep sonradan kıymetini biliriz yani tabiiri caizse kaybettikten sonra kıymete biner bir şeyler.. Bu duruma günlük hayattan bir çok örnek verebiliriz fakat bakıldığı zaman ana hatlarıyla insanoğlu neyin kıymetini bilmez ya da kaybettikten sonra farkına varır; sevginin, sadakatin, iyi niyetin, sağlığın, değer verenlerin, düşüncenin ve daha bir çok şey…

Hani insan bir şeyi kaybedince anlar ya değerini, kaybedince değere biner kıymetlenir ya o şey. İşte bazen o kaybettiğimiz şeyi geri bulamayabiliriz veya bulsak bile eskisi gibi olmaz. İşte o zaman ah deriz, bilemedik kıymetini deriz. En önemlilerinden olan sağlığımızın farkına varıp bol bol şükretmeliyiz, bol bol tefekkür etmeliyiz. Düşünüp, farkına varıp kıymetini bilmeliyiz bazı şeylerin sağlığın, zamanın, sevginin…

Örneğin, Allah kalbine öyle güzel bir sevgi Nasip eder ki, öylesine güzel bir aşk nasip eder ki varlığına Şükür edersin her zaman. İyi ki dersin iyi ki Rabb’im bu sevgiyi bahşetmiş kalbime. Böylesine Şükür dolu bir sevgiyi sonradan gereksiz kavga, tartışma, hoş olmayan saygısızca konuşmalarla kıymetsizleştirirsin. Bir yerde bir söz okumuştum diyordu ki; “insan birini sevince onun elini tutup dünyayla savaşabilmeli, siz birbirinizle savaşıyorsunuz…” Sözün özü kıymet vermiyorsunuz. Oysa ki ne denli kıymetli bir duygudur sevgi.. Biz insanların kıymetini bir türlü bilemediğimiz duygu…

Kaybettikten sonra ya da sonradan değerini anladıktan sonra ne önemi var ki zamanında bilmemişsin ki kıymetini… Sözlerimi Hz. Mevlâna’nın sözüyle bitirmek istiyorum.

“Kıymet bilmek kaybedince arkasından ağlamak değil, yanındayken sımsıkı sarılmaktır.”